كم تر از یك پنجم جنگل های هیركانی ثبت جهانی شده اند
به گزارش گل بخر اعتمادآنلاین نوشت: محمد درویش، فعال محیط زیست ثبت جهانی جنگل های هیركانی را بهانه ای دانست تا شاید به خاطر آن مدیران ارشد كشور در حوزه محیط زیست كمی شرمنده شوند.
محمد درویش، فعال محیط زیست می گوید در اخبار گفته نشده، اما تنها كمتر از یك پنجم این جنگل ها در یونسكو ثبت شده اند: «در اخبار منتشرشده این مورد مغفول ماند كه تنها كمتر از یك پنجم این جنگل ها ثبت جهانی شده اند؛ یعنی 307 هزار هكتار از یك میلیون و هفت دهم هكتاری كه در كل كشور وجود دارد. در واقع هم اكنون تنها بخش هایی از این جنگل ها در استان های گیلان، گلستان، مازندران، خراسان شمالی و سمنان ثبت شده اند. باقی جنگل، كه بخش بزرگ تری هم هست، به خاطر نداشتن استاندارد كافی از ثبت جهانی محروم ماند.» او به اقدام سازمان محیط زیست كشور آذربایجان هم اشاره می كند؛ موضوعی كه از نظر درویش عاملی شد تا مسئولان ایرانی هم تكانی به خود دهند: «واقعیت مهم تر این است كه اگر جمهوری آذربایجان به دنبال ثبت جهانی این جنگل ها نمی رفت، دولتمردان ایرانی اصلاً به صرافت این كار نمی افتادند. خود من دهه گذشته در چندین جلسه حضور داشتم. مدیران ارشد سازمان جنگل ها می گفتند چرا باید این جنگل ها را ثبت جهانی كنیم؟ اگر این كار را نماییم، اختیارات مان كم می شود. آن وقت دیگر اجازه بریدن درخت ها را نمی دهند.» درویش در ادامه می گوید: «الان هم همان گونه كه با طرح «تنفس جنگل ها» مقابله می كنند، با كارشكنی اجازه نمی دهند این طرح جهانی به هدف بنشیند، چون وقتی جنگلی را ثبت جهانی می نماییم دیگر نمی گردد به آن دست درازی كرد. نباید اجازه تغییر كاربری داد. نباید اجازه داد زباله وارد جنگل شود و شیرآبه ها به جانش تزریق شوند. نباید به بهانه تولید بیشتر اراضی كشاورزی را وارد جنگل كرد. نباید اجازه داد دام وارد آن شود. اما متاسفانه نه عزمی برای مقابله با این موارد هست و نه ابزاری.» این فعال محیط زیست امیدوار است كه شاید پس از این اتفاق مدیران داخلی در این زمینه كمی شرمنده شوند: «امیدواریم مدیران ارشد كشور در زمینه محیط زیست و منابع طبیعی پس از ثبت جهانی این سرمایه بزرگ كمی شرمنده شوند. وقتی رئیس سازمان جنگل ها می گوید اطفای حریق در جنگل ها توجیه اقتصادی ندارد، حالا با این واكنش یونسكو چه جوابی دارد كه به مردم و وجدانش بدهد؟ سال هاست كه یك وسیله حرفه ای برای اطفای حریق در جنگل ها نخریده ایم و اگر آتش سوزی رخ دهد، یا باید دست به دعا شویم یا با بیل به جنگ آتش برویم. وقتی دنیا منابع طبیعی ما را به رسمیت می شناسد، كاش خودمان هم نشان دهیم كه برای این سرمایه ها ارزش قائلیم.» هرچند به عقیده درویش، با این مدیریت نمی توان امیدی به آینده طبیعت ایران داشت: «وقتی محیط زیست جزو اولویت ها و ارزش های كشور نیست چطور می توان امیدوار بود؟ همین طرح انتقال آب از دریای خزر به سمنان چهار هزار درخت ارس هزارساله را قطع می كند. وقتی ارزشمندترین رویشگاه كشور را به خاطر طرح انتقال آب به خطر می اندازند، آیا دل شان برای جنگل ها می سوزد؟ تا زمانی كه مردم آگاه نشوند و مطالبه گری نكنند هیچ چیزی درست نمی گردد. تا وقتی كه به همان اندازه كه برای قیمت مرغ و تخم مرغ رگ غیرت مان بالا می آید، برای طبیعت كشورمان هم غیرتی نشویم هیچ چیزی عوض نمی گردد.» این فعال محیط زیست در پایان، علت انفعال مردم در مواجهه با موضوعات محیط زیستی را واكنش های امنیتی حاكمیت و همینطور نبود عزمی برای آگاهی بخشی به مردم دانست: «مردم چطور باید به این موضوعات واكنش نشان دهند؟ حاكمیت چه تمهیدی برای اعتراض مردم نسبت به عملكرد یك دستگاه اندیشیده است؟ وقتی تجمعی ساده با چند پلاكارد نسبت به قتل یك خرس در مقابل پردیسان با بدترین رفتارهای امنیتی حراست سازمان محیط زیست روبه رو می شود. وقتی ورود یك NGO به قوه قضاییه برای شكایت مساوی با این است كه به آنها بگویند سازمان شما ثبت نشده یا در فهرست نیستید و در واقع سركارشان می گذارند، چطور می شود واكنش نشان داد؟» او در انتها اضافه می كند: «از سوی دیگر مردم كجا مجال آگاهی داشته اند. اگر می بینید كه یك دختر 15ساله در اروپا سبب بیداری محیط زیستی در كل كشورش می شود به خاطر این است كه او از كودكستان یاد گرفته باید برای حفظ سرمایه های طبیعی كشورش تلاش كند. اما آموزش وپرورش ایران حتی تاسیس مدارس طبیعت را هم در نطفه خفه كرد. با این مدیریت مردم آگاه نمی شوند و مردمی كه آگاه نباشند نمی توانند از مطالبات خود دفاع كنند.» ۲۳۵۲۳۸
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب