محقق ایرانی در سوییس:
اگر كاری نكنیم مناطقی از ایران غیرقابل زندگی می شود
به گزارش گل بخر بارش های اخیر در ایران و خشكسالی های سال های قبلی سوالات زیادی در ارتباط با آینده اقلیم ایران به وجود آورده است، سوالی كه محقق ایرانی در موسسه فدرال علوم و تكنولوژی سوییس به آن پاسخ داد.
نیو صدر: خشكسالی، خشكسالی، خشكسالی... و ناگهان باران هایی كه روی زمین به سیل تبدیل می شوند، این توضیح حال و روز اقلیم امروز ایران است، اقلیمی كه به قول محققان گرمایش زمین آنرا به این حال و روز رسانده است.
از ابتدای سال جاری مناطقی مختلف از ایران درگیر سیل های مرگباری شدند، از سیل های گلستان، لرستان، شیراز و... در فروردین ماه، تا سیل های چند روز اخیر در سیستان و بلوچستان، استانی كه سال ها خشكسالی روستاهای آنرا خالی از سكنه كرده بود.
كارگروه هواشناسی و اقلیم شناسی هیات ویژه گزارش ملی سیلاب ها، علت بارش های فروردین را به گرمایش كره زمین به علت انتشار گازهای گلخانه ای و تغییراقلیم ناشی از این گرمایش ربط داده بود و بهلول علیجانی مسئول این كارگروه هم در گفت وگویی با خبرآنلاین ارتباط سیل های اخیر سیستان وبلوچستان با تغییراقلیم را تایید نمود.
اما این اتفاقات همگی سال ها پیش توسط تعدادی از پژوهشگران ایرانی در خارج از كشور تایید شده بود، در تحقیقی كه بیشتر از ۲ سال پیش در مجله نیچر انتشار یافته بود این افراد اخطار داده بودند كه تعداد باران های سیل آسا در بعضی از مناطق ایران با گرمایش زمین، بیشتر می شود.
كریم عباسپور، رئیس گروه خارك، آب های زیرزمینی و زباله در موسسه فدرال علوم و تكنولوژی سوییس، یكی از این محققان است.
او اعتقاد دارد كه حوادث اخیر تاییدی برای پیش بینی مطالعه آنها بود و ایران با یك واقعیت جدید اقلیمی روبرو شده است، البته به قول او چرایی تبدیل این بارش ها به سیل نه به تغییراقلیم بلكه به اقداماتی كه انسان روی زمین انجام می دهد مرتبط است: «من در تلاش نیستم تا آینده ای پر از عذاب و غم را پیشبینی كنم اما ما باید از طبیعت و از واكنش آن نسبت به آنچه كه ما غیر مسئولانه انجام می دهیم، آگاه باشیم. ما نمی توانیم همه چیز زمین را حفاری نماییم و آنها را برای ساخت كالاهای بیهوده بسوزانیم. ما نمی توانیم زمین را با مواد شیمیایی سمی به روشی كه قبلاً انجام داده ایم، آلوده نماییم. ما نمی توانیم مانند گذشته جنگل ها، رودخانه ها و دریاچه ها را از بین ببریم. ما نمی توانیم از سوخت های فسیلی همان گونه كه در گذشته انجام داده ایم استفاده نماییم.»
گفت وگو خبرآنلاین با عباسپور را اینجا بخوانید:
۲ سال پیش بود كه مطالعه ای از شما و همكاران تان منتشر گردید كه نشان می داد با ادامه روند گرمایش جهانی خطر سیل در بعضی از مناطق افزوده می شود، با این اتفاقات اخیر به نظر شما پیشبینی شما تایید شده است؟
بله، متاسفانه این طور فكر می كنم، البته این نه تنها پیشبینی ما بلكه پیشبینی سایر دانشمندان در كشورهای مختلف است. «شرایط آب و هوایی جدید» برای ایران و خیلی از مناطق دیگر یعنی سال ها خشكسالی كه به دنبال آن دوره های كوتاه بارندگی شدید به وجود می آید.
پس سیل های اخیر ایران را جدای از سوءمدیریت می توانیم به تغییراقلیم ارتباط بدهیم؟
قطعا. هیچ شكی وجود ندارد كه بارندگی های شدید اخیر به تغییراقلیم مربوط می شود. اما پاسخ چرایی این كه چنین باران هایی منجر به سیل می شود، مربوط به آمادگی و تصمیمات پیشگیرانه ای است كه باید توسط مقامات گرفته شود.
بسیاری از كشورها تلاش می كنند با نصب سیستم های اخطار دهنده و بهبود زیرساخت ها، برای حوادث شدید این چنینی آماده شوند. در واقع ما برای واقعیت جدید آب وهوایی، به ساختارهای مقاوم تری احتیاج داریم. ما باید سیستمی بسازیم كه به آب اجازه دهد تا سریع منطقه را ترك كند، اما آن طور كه شنیده ام تحولات جدید در مناطق مختلف ایران برعكس این روند است.
در سوییس اگر با یك واقعیت جدید اقلیمی این چنینی روبرو شوند، چه واكنشی نشان داده می شود؟
چندین سیل در سال های ۱۹۹۹، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۷ سوئیس را فلج كرده اند. این ها مقامات محلی را وادار كرد تا روش های بهتری برای پیشگیری از خسارت سیل در آینده طراحی نمایند. آنها حالا برنامه های بسیاری مانند محاسبه خطر جاری شدن سیل، لغزش زمین، تورنت، بهمن و... را اجرایی كردند. دولت های فدرال و كانتون هم بودجه هایی را برای ابتكارات كاهش ضرر، همچون قرار دادن لوله های زهكشی در شهرهای صدمه پذیر، ساختن آب بندها روی رودخانه ها، ایجاد دشت های سیلاب در كنار رودخانه های اصلی و گرفتن اجازه از كشاورزان جهت استفاده از زمین های آنها بعنوان مسیل سیلاب ها اختصاص داده اند. ببینید در واقعیت جدید آب وهوایی، ما واقعاً نمی توانیم با سیل ها مبارزه نماییم اما باید یاد بگیریم كه با آنها زندگی نماییم.
به جز تغییراقلیم چه عوامل انسانی ای در ایجاد سیل نقش دارند؟
ساخت سدها، جاده ها، راه آهن و اقدامات سازه ای به روش نامناسب و بدون محاسبه احتمال سیل، بعضی از فعالیتهای انسانی است كه می تواند خطر بروز سیل را افزایش دهد. ما باید یك استراتژی بهتر برای مدیریت یكپارچه ریسك، مشابه آنچه در خیلی از كشورهای دیگر جهان انجام می شود، داشته باشیم.
اما بعضی می گویند این بارندگی ها و سیل ها نشان از آخر دوره خشكسالی در ایران است.
نه، اینطور نیست. ما همچنان در استان های خشك كشور خشكسالی خواهیم داشت كه به صورت متناوب در اثر سیل در آن اختلال ایجاد می شود. هر دو رویداد ویران كننده خواهند بود. همین حالا ما همین موارد را در هند، چین، استرالیا، ایالات متحده و سایر مناطق دنیا مشاهده می نماییم. همانطور كه گفتم، ما نمی توانیم با این وقایع بجنگیم. آنها اتفاق خواهند افتاد ما باید یاد بگیریم كه با آنها زندگی نماییم و نسبت به آنها مقاومت بیشتری داشته باشیم.
درواقع ما می توانیم هم سیل داشته باشیم، هم خشكسالی؛ متأسفانه، این یك واقعیت جدید اقلیمی است.
ما نمی توانیم از سوخت های فسیلی همان گونه كه در گذشته انجام داده ایم استفاده نماییم. اگر هوشیار و مسئول باشیم می توانیم از بروز بلایا جلوگیری نماییم و اگر مسئولیت پذیر نیستیم و برای سود جویی های كوتاه مدت مانند آفات رفتار می نماییم، پس باید منتظر آیه ۱۹ سوره ابراهیم «انْ یَشَأْ یُذْهِبْكُمْ وَیَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِید» (اگر بخواهد شما همه را در زمین نابود می سازد و خلقی دیگر از نو می آفریند؟) باشیم.
شما قبلا اخطار داده بودید كه با ادامه این روند این امكان وجود دارد كه برخی مناطق ایران غیرقابل زندگی شوند، با عنایت به اتفاقات اخیر به نظر شما امروز در كجای این مسیر هستیم؟
این همان چیزی است كه من به آن باور دارم. در سال ۲۰۱۲ غلظت دی اكسید كربن از مرز۴۰۰ پ پ ام در هوا عبور كرد، امروز این عدد ۴۱۳ پ پ ام است، گرمترین ماه نوامبر در ۲۰۱۵ صورت گرفت و دومین گرمترین ماه نوامبر را هم در سال ۲۰۱۹ تجربه كردیم.
آتش سوزی های بی سابقه ای در آمازون، كالیفرنیا و استرالیا رخ داد و... شرایط به شكلی است كه می توانم بدون توقف اعلام این آمارها را ادامه دهم. دیدن روند دشوار نیست، اینها همه نشانه چیزهایی است كه در آینده باید انتظارش را داشته باشیم. این كه یك سیسم طبیعی تحت فشار بیشتر چه بر سر ما می آورد قابل تصور است.
اگر همه چیز مانند گذشته ادامه یابد، بعضی از نقاط جهان همچون مناطقی از ایران غیرقابل سكونت می شوند، بگذارید دو نمودار را نشان دهم كه درصد مساحت تحت تاثیر بارش شدید و دمای شدید را نشان داده است. شما این روند را نگاه كنید! در دمای ۶۰ درجه سانتیگراد، پس از ۱۰ دقیقه در مناطق مرطوب، افراد می توانند از گرمازدگی جان خویش را از دست بدهند. این بالاترین حد تحمل انسان است. با استناد به ویكی پدیا، دمای بالاتر از ۵۰ درجه سانتیگراد تقریباً در آبادان و مناطق اطراف آن معمولی است. ازاین رو ما تا چه حد از دمای تابستانی ۶۰ درجه سانتیگراد فاصله داریم؟
این خیلی ترسناك است، برخی محققان هم می گویند چنین تصاویر آخرالزمانی واقعیت ندارد. چه نظری دارید؟
من در تلاش نیستم تا آینده ای پر از عذاب و غم را پیشبینی كنم اما ما باید از طبیعت و از واكنش آن نسبت به آنچه كه ما غیر مسئولانه انجام می دهیم، آگاه باشیم. ما نمی توانیم همه چیز زمین را حفاری نماییم و آنها را برای ساخت كالاهای بیهوده بسوزانیم. ما نمی توانیم زمین را با مواد شیمیایی سمی به روشی كه قبلاً انجام دادیم، آلوده نماییم. ما نمی توانیم مانند گذشته جنگل ها، رودخانه ها و دریاچه ها را از بین ببریم. ما نمی توانیم از سوخت های فسیلی همان گونه كه در گذشته انجام داده ایم استفاده نماییم. اگر هوشیار و مسئول باشیم می توانیم از بروز بلایا جلوگیری نماییم و اگر مسئولیت پذیر نیستیم و برای سود جویی های كوتاه مدت مانند آفات رفتار می نماییم، پس باید منتظر آیه ۱۹ سوره ابراهیم «انْ یَشَأْ یُذْهِبْكُمْ وَیَأْتِ بِخَلْقٍ جَدِید» (اگر بخواهد شما همه را در زمین نابود می سازد و خلقی دیگر از نو می آفریند؟) باشیم.
۴۷۲۳۷
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب