مدیریت آلودگی هوا، تعللی خواسته یا ناخواسته؟
گل بخر: امروزه آلودگی هوا درد مشترک تمامی شهرهای صنعتی جهان است؛ خصوصاً در کشورهای در حال توسعه. به طوریکه همچنان به طرز غیرقابل باوری در قرن بیست و یکم شاهد آن هستیم که سالانه میلیونها نفر بر اثر آلودگی هوا چه در داخل و چه خارج از چاردیواری خانه ها، جان خودرا از دست می دهند که 90 درصد این مرگ ها در کشورهای توسعه یافته رقم می خورند.
شاید کمی دور از ذهن به نظر برسد که در بعضی از این کشورها تعداد افرادی که بر اثر همین عامل آلودگی هوا جان خودرا از دست می دهند، بیشتر از قربانیان سوانح رانندگی است؛ اما این مرگ ومیر به شکل ویژه ای منجر به انواع بیماریها همچون آسم، برونشیت، تنگی نفس، حملات قلبی و آلرژی های مختلف تنفسی شده و اینطور است که لطمه پذیری برخی افراد در مقابل آلودگی هوا بسیار بیشتر از دیگران می شود و دستاوردی حاصل نمی گردد جز فوت بر اثر این عامل مخرب محیط زیستی.
توسعه حمل و نقل عمومی در ابعاد مختلف خصوصاً خطوط راه آهن شهری و اتوبوس، بروزرسانی استانداردهای خودرویی، ارتقاء استانداردهای سوخت، استفاده از گازهای طبیعی، اجرای قوانین سختگیرانه معاینه ی فنی و حذف خودرو های فرسوده از چرخه حمل و نقل شهری همچون راهکارهایی است که همه کارشناسان داخلی و خارجی محیط زیست بر آن تاکید دارند و حتی قانون هوای پاک کشور خودمان نیز، چه از آن زمان که برنامه کاهش جامع کاهش آلودگی هوا در دستور اقدامات بود و چه تا امروز که به یک قانون جامع تبدیل گشته است؛ بر این مهم تاکید ویژه ای دارد.
اجرای تک تک این موارد در شهر مکزیکوسیتی ده سال زمان برد؛ اما نتیجه ی اجرای درست این عوامل آلاینده، حذف نام این شهر از لیست چند شهر نخست آلوده ی جهان بود. اما افسوس و صد افسوس که در کشور ما به رغم آنکه همه بند بند مطرح شده در قانون هوای پاک لازم الاجراست، اما ۲۵ سال است که همچنان تمامی دستگاه های اجرائی و نظارتی درباب معضل آلودگی هوا گرفتار تعللی چه خواسته و چه ناخواسته هستند.
آلودگی هوایی که گاه و بی گاه با ورود موج عظیمی از ریزگردهای ریز و درشت از سمت و سوی کشورهای عربی، ضرب المثل معروف "گل بود به سبزه نیز آراسته شد" را برایمان تداعی می کند و با هر نفسی که می کشیم، ذرات ریز را به ریه های خود فرو می بریم. ریز دانه های آلاینده ای که می توانند شامل هر ماده خطرناکی باشند از دوده تا سولفات ها، ذرات ریز کمتر از قطر ۲.۵ میکرون و غیره که منجر به مرگ بارترین بیماریهای در رابطه با آلودگی هوا می شوند.
اگر چرخی در آمارهای سازمان بهداشت جهانی بزنیم بی هیچ تردیدی همچنان آلودگی هوا یکی از نگرانی های مهم جامعه بهداشت جهانی است. به طوریکه دولت های خیلی از کشورها سیاست هایی را برای بهبود و ارتقاء کیفیت هوا معرفی کرده و می کنند. ایران هم از این سیاستگذاری ها مستثنی نیست اما در این میان آنچه مهمست این است که چه میزان به این سیاست ها عمل شده است؟ آنهم در شرایطی که توسعه حمل و نقل عمومی اصلی ترین راه حل برون رفت از آلودگی هواست. اما در کشور ما توسعه ناوگان عمومی همچنان با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کند و عملا بواسطه شرایط بد اقتصادی و کمبود منابع دولت امکان نوسازی ناوگان از ۵ سال قبل تا حالا فراهم نشده است.
امروز در نقطه ای از شهر تهران ایستاده ایم که تنها ۱۹۰۰ دستگاه اتوبوس درحال ارائه خدمات به شهروندان هستند و بیشتر سفرهای مردم این شهر خاکستری با خودروی شخصی به انجام می رسد. آمار رو به افزایش سرانه مصرف سوخت نیز موکد این مهمست حال سوال اینجاست کی زمان آن می رسد تا همگی، چه دستگاه های اجرائی و چه قانون گذار و چه نظارتی دست در دست یکدیگر فکر به حال هوای شهر تهران کنند. چونکه بی هیچ شکی امسال معضل آلودگی هوای پایتخت بیش از هر زمان دیگری خود نمایی خواهدنمود و گریبان تک تک شهروندان را بدجور خواهد فشرد. *مدیر روابط عمومی اداره کل محیط زیست و توسعه پایدار
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب